Het is zaliger te geven dan te ontvangen

Gisterochtend begon de dag met het opknappen van de examenhal. Gelukkig hoeven we deze klus niet alleen met ons team uit te voeren, maar krijgen we eveneens hulp van ervaren en hardwerkende klussers. We zijn verder gegaan met het storten van cement en vervolgens hebben we een deel van de buitenmuur geplamuurd. Na de ochtend konden we wat rust pakken en ons opmaken voor onze ronde langs de weeskinderen. 

Voordat we deze kinderen bezochten, hebben we voor iedereen pakketjes samengesteld met daarin voedsel, aangevuld met spullen die wij vanuit Nederland hadden meegebracht. Vervolgens gingen we onder politiebegeleiding (bewapend met Kalasjnikovs) op pad, niet wetende wat ons te wachten stond. Al binnen een aantal minuten werd ons duidelijk waarom we deze pakketjes hadden samengesteld. We liepen naar het eerste huis waar één van de weeskinderen woont en daar bleek in welke miserabele omstandigheden de kinderen moeten leven. Alhoewel deze kinderen nog 'geluk' hebben dat ze zijn opgevangen door familieleden, ontbreekt het ze verder aan vrijwel alles. We kregen de mogelijkheid om bij de mensen binnen te kijken en het was bijna surrealistisch om te zien in welke omstandigheden een groot deel van de bevolking leeft. De uitzichtloosheid greep ons bij de keel. In sommige huizen struikelde je bijna over de troep vanwege de duisternis. De enige manier waarop licht binnenkwam, was via de kieren in de slecht afgewerkte muren. Gelukkig was de situatie in huis niet bij iedereen even slecht, maar de ogen van de mensen spraken boekdelen. Des te mooier was het om ze blij te maken met ons hulppakket. De dankbaarheid, de glimlach, de vreugde, ze waren hartverwarmend. Het bracht wat licht in de soms voelbare duisternis en dat was prachtig om te zien. Het is werkelijk zaliger te geven dan te ontvangen. Beschaamd, maar tegelijkertijd dankbaar voelden we ons toen meerdere weeskinderen en familieleden ons lieten delen in het zeer weinige dat ze hebben. We kwamen terug met tassen vol avocado's en andere vruchten, onvoorstelbaar! Schrijnend vond ik ook het verhaal van Josephine, een jong meisje dat haar toekomstdroom met ons deelde. Ze wil piloot worden, en met de moed der wanhoop probeert ze haar droom na te jagen, maar we weten allebei dat de kans klein is. Maar toch, God werkt ook in Uganda dus bid alstublieft of zij een betere toekomst mag krijgen. 

Vandaag was vergeleken met gisteren een rustige dag, maar vanochtend kregen we kans om onze voetbalshirts en schoenen uit te delen. Wat een prachtige ervaring was dit. Het was wederom zo hartverwarmend om te zien hoe dankbaar de kinderen zijn met de spullen die wij ze mogen geven. De oogjes van die jonge kids glommen als nooit tevoren. En trots als ze waren, wilden ze alleen maar poseren voor de camera. Aan het eind van de ochtend hebben we ook nog bellenblaas en ballonnen uitgedeeld aan de kleintjes en daar zagen we hetzelfde. Ze waren zo blij met de spullen dat ze met z'n allen op de grond doken als er tijdens het uitdelen ballonnen op de grond belanden. 

In de middag hebben we rust gehad en is er nog een potje gevoetbald, zonder Mark overigens, want die kerel heeft vanochtend zijn enkel verzwikt. Het was in ieder geval een prachtige dag. En oh ja, de jongen die zijn voet tussen de spaken heeft gekregen, geneest voorspoedig. Voor de zekerheid hebben we medicatie voor hem gekocht. En de jongen met de open botbreuk werd bij het ziekenhuis afgescheept, maar morgen hopen we met hem mee te gaan om te onderzoeken of we ook wat voor hem kunnen betekenen. Wilt u alstublieft ook voor hen bidden? Tot slot hoop ik dat we na afloop van deze reis foto's kunnen uploaden, maar nu gaat dat helaas niet. Nog een fijne dag daar in het verre Nederland! 

PS: bedankt voor jullie mooie reacties, dat doet ons goed!