Een teken van leven

Eindelijk is het dan gelukt om ons eerste verhaal te delen. We zitten inmiddels op dag vier en tot nu toe is het een indrukwekkend avontuur. De reis verliep, ondanks wat lichte spanning, bagageproblemen en misselijkheid, prima. De eerste indrukken waren bijzonder en herkenbaar tegelijk. De prachtige natuur, de vriendelijke mensen, de bittere armoede, we werden er direct mee geconfronteerd. Na onze eerste (zeer korte) overnachting gingen we op weg naar Kampala om geld te wisselen en vervolgens door naar Kiwangala. Onderweg bleek wel hoe gevaarlijk de wegen hier zijn. Veel Ugandezen rijden als maniakken en het laatste deel van de route bestond vooral uit gaten in de weg.

Na aankomst in Kiwangala kregen we snel ons avondeten. Het was een royale welkomstmaaltijd, wat gezien de lange reis geen overbodige luxe was. Ondertussen kwam Moses (onze project leider en tevens de oprichter van de school, kerk en eigenlijk een soort hoofd is van het drop) binnen en toen werd ons direct duidelijk hoe gastvrij en gul de Ugandezen zijn. Het bleek geen avondeten te zijn, maar een verlate lunch. Met een halfvolle maag zijn we maar gestopt met eten en twee uur later kwam alsnog ons avondeten, die zo mogelijk nog royaler was. Met een volle maag, en na enig geknooi met de klamboes, zijn we op tijd naar bed gegaan. 

Gisteren was dan eindelijk de dag dat we naar het Children Sure House gingen. Dit is de school die Moses met zijn vrouw Justine opgericht heeft en waar ongeveer 500 kinderen heen gaan! Om negen uur zagen we in de verte de kinderen al klaarstaan om ons welkom te heten. We kregen van Moses al te horen dat het verwelkomen van gasten van grote waarde is in de Ugandese cultuur, maar dit oversteeg alle verwachtingen. De hele school begon voor ons te zingen en te dansen en uiteraard ontkwamen we er niet aan om ook mee te doen, ook dat wordt verwacht ;) Dit bleek echter slechts het begin. Voor het oog van de hele school werden we vervolgens geïntroduceerd en moesten de kinderen onze namen leren. De welkomstceremonie bleek echter nog maar nauwelijks te zijn begonnen, want om iets na tien traden alle klassen afzonderlijk voor ons op. Onder prachtige begeleiding van de talentvolle djembé-band kregen we allerlei traditionele welkomstliederen en dansen voorgeschoteld, waarbij onze namen constant werden herhaald. Er werd zelfs een vruchtbaarheidsritueel uitgevoerd. 

Na deze bijzondere en drukke ochtend, was het 's middags tijd voor djembéles. Als je denkt gevoel voor ritme te hebben, heb je de Ugandezen nog niet ontmoet, hun ritmegevoel is werkelijk onvoorstelbaar. Ondertussen verzamelden alle kinderen zich weer om ons heen om te zien of die vreemde ' mzungu' (=blanke, zo worden we altijd genoemd) konden spelen. Sowieso is het onvoorstelbaar om te zien hoe de kinderen je min of meer adoreren. Iedereen wil een high five en ze kijken alsof ze een buitenaards wezen zien. Ik hoorde dat sommigen zelfs denken dat blanken niet sterven.

Vanochtend werden we wederom geconfronteerd met de schrijnende omstandigheden in dit land. Er kwamen twee jongens langs die net een ongeluk hadden gehad met de fiets. Één van de jongens kreeg zijn voet tussen de spaken en zijn hele voet lag open. We wilden direct medische hulp verlenen, maar vanwege een groot risico op HIV konden we dit niet doen. In plaats daarvan verrichte Justine de medische handelingen onder onze begeleiding. Tegelijkertijd zagen we bij zijn broertje een stuk bot uit zijn teen steken. Hij liep al twee maanden mank met een open botbreuk, maar zijn moeder, die aids heeft, heeft geen geld voor medische zorg. Voor omgerekend slechts 45 euro kunnen beide jongens geholpen worden, maar zij hebben het geld niet. 

Er valt nog zoveel te vertellen, maar we moeten afsluiten. Verder zijn we vandaag erg druk geweest met klussen en hebben we vanmiddag een korte sportmiddag gehad. Nu is het wachten op wederom een royale maaltijd, en dat terwijl de mensen zelf in grote armoede leven, over een opgelaten gevoel gesproken.